Het begon niet met een bom of een vliegtuig.
Het begon met een bericht dat niet werd verzonden.
De stilte van Alec Station
Ergens tussen de gangen van een anoniem gebouw in Langley, Virginia, verscholen achter witte muren en het monotone gezoem van airconditioning, ligt een kantoor zonder ramen.
Het naamplaatje op de deur vermeldt niets meer dan: Alec Station.
Dit is de speciale eenheid van de CIA die de opdracht heeft Osama bin Laden te volgen.
Binnen staan enkele bureaus volgestapeld met faxen, en op de flikkerende computerschermen wordt jacht gemaakt op schimmen in de woestijn – mannen die de wereld nog niet kent, maar die haar binnenkort ingrijpend zullen veranderen.
De verbinding tussen twee werelden
Aan een van die bureaus werkt Michael Anne Casey, een CIA-analist die zich heeft gespecialiseerd in terrorismebestrijding.
Iets verderop zitten twee FBI-agenten: Mark Rossini en Doug Miller.
Zij zijn hier gestationeerd om als schakel te fungeren tussen beide inlichtingendiensten.
Op papier klinkt hun taak simpel: informatie delen, signalen aan elkaar koppelen en daarmee uiteindelijk levens redden. In de praktijk blijkt het een mijnenveld van trots, bureaucratische regels en ongeschreven afdelingsgrenzen.
Een naam uit Dubai
Op een ochtend in januari 2000 verschijnt er een nieuwe melding op het scherm, afkomstig uit Dubai.
Er staat een paspoortfoto bij, een naam en de melding dat er een visum is afgegeven: Khalid al-Mihdhar. De man heeft aantoonbare banden met Al-Qaeda en beschikt nu over een toegangsbewijs tot de Verenigde Staten.
Rossini en Miller beseffen direct wat dit betekent.
Ze stellen een melding op – een zogenaamde Central Intelligence Report – die de informatie naar het FBI-kantoor in New York moet doorsturen. Daar kan men de man op een lijst plaatsen, zijn bewegingen volgen en hem desnoods tegenhouden. Ze controleren de gegevens nog een keer, voegen details toe en klikken op verzenden.
Maar het bericht vertrekt niet.
“Niet hun zaak”
Het blijft hangen in het systeem.
Casey leest de melding, denkt even na en typt dan:
“Niet doorsturen. Niet hun zaak.”
Rossini protesteert en legt uit dat dit nu juist de reden is waarom hij hier zit: om de kloof tussen FBI en CIA te overbruggen. Maar Casey blijft kalm, bijna zakelijk in haar reactie.
“Wij handelen dit af,” zegt ze. “Als het FBI iets moet weten, horen ze het van ons.”
De kamer vult zich met een drukkende stilte. Rossini kijkt naar het scherm, dan naar haar, en besluit uiteindelijk zijn mond te houden. Later zal hij vertellen dat dit het moment was dat hem zijn nachtrust kostte – de seconde waarop hij besefte dat informatie niet alleen per ongeluk kan verdwijnen, maar ook bewust kan worden vastgehouden.
De stilte groeit
De dagen verstrijken. Het rapport blijft gevangen in het interne systeem, ergens tussen goedkeuring en vergetelheid. Binnen Alec Station blijft men ondertussen telefoonnummers traceren, faxen analyseren en dunne draadjes van informatie volgen. Maar de lijn tussen weten en handelen wordt met de dag dunner.
Ondertussen verlaat Khalid al-Mihdhar Dubai. Samen met Nawaf al-Hazmi stapt hij op een vliegtuig naar Kuala Lumpur en vervolgens naar Los Angeles.
De CIA weet het. De FBI niet. De stilte van Alec Station blijft intact.
Soms is geheimhouding geen bescherming, maar een echo die steeds luider terugkeert.
Hoe dit verdergaat, kun je lezen in het volgende deel: “Terroristen in het volle zicht“
9/11 de aanslag op de twin towers
